Terwijl ik dit op vrijdagmorgen 8 juni 2018 schrijf, zijn Hubert, Ries, Ingrid en Henk na het ontbijt nog eenmaal naar de markt in Kumasi voor stoffen en kado’s, alvorens we gezamenlijk naar het Kratermeer anderhalf uur hier vandaan vertrekken.
Op de achtergrond hoor ik stoelen die schuiven en bezems die vegen. De huiselijke geluiden worden veroorzaakt door Mohamed en Samsom, twee dove jongens/mannen die hun leven grotendeels hier op het Job Creation Centre door lijken te brengen, althans, in ieder geval de laatste twee dagen. Ondertussen ruimt de horende Mary met een luide stem (volgens Ingrid heeft ze in een eerder leven, of eerder in haar leven, op de markt gestaan) en ferme tred de ontbijtspullen op. Charles, de manager, werkt in zijn kantoor. Een werkman is bezig met het uithakken van de grond naast het op het terrein gelegen smalle toegangspad naar het gebouw. Het pad moet kennelijk worden verbreed. In en voor een van de werkruimtes wordt – als alle eerdere dagen – op meerdere machines genaaid.
Netwerken
Ondanks alle activiteiten is het nu relatief rustig. De afgelopen dagen was het hier een komen en gaan van verschillende mensen die op een of andere manier bij het centrum betrokken zijn of betrokken willen raken. Daarnaast hebben Hubert en Ries ook een aantal gesprekken op andere locaties gevoerd. Als relatieve buitenstaander krijg ik de indruk dat Ries en Hubert op allerlei niveaus vorderingen maken.
Tijd
Opvallend terugkerend aspect bij afspraken: deze worden hier niet altijd nagekomen op de manier zoals wij in Nederland gewend zijn. Je hoort en leest daar natuurlijk wel over, maar het is toch interssant om dat nu in de praktijk te zien. Een afgesproken tijdstip is inderdaad een richtlijn, en dus eigenlijk nooit in beton gegoten. In Nederland zijn er natuurlijk ook gelegenheden waarbij het niet uitmaakt dat je niet stipt op tijd komt, maar zoals hier drie uur na het verstrijken van het afgesproken tijdstip zonder nadere rechtvaardigende uitleg aan komen waaien, is bij ons toch echt ondenkbaar. Fascinerend om te zien dat het hier ook geen gevolgen lijkt te hebben.
Grote grijns
Wie eerder helaas wel op tijd was, was Mohammed, gisterochtend. We hadden de dag ervoor afgesproken om vroeg in de ochtend, als het nog wat koeler is, te gaan hardlopen. Maar toen ik die afspraak maakte, had ik nog geen buikloop. Ik had dan ook nauwelijks geslapen en hoopte stiekem dat hij veel te laat zou zijn zodat ik kon aftaaien. We schelen een flink aantal jaren en hij is nogal atletisch gebouwd, dus ik vermoedde dat het in mijn slappe toestand al met al een ondraaglijk uurtje zou worden. Maar hij stond dus klaar en had zo’n grote grijns op zijn gezicht, dat niet gaan geen optie meer was.
Trainingsuurtje
Gelukkig deed hij zijn best om niet te snel te gaan en voelde ik me sterker dan verwacht, zodat we nog een leuk heuvelachtig rondje hebben kunnen lopen. Alleen de door Mohammed bedachte oefeningen tegen het einde waren voor mij een kwelling, en zijn licht spottende lach deed vermoeden dat hij mijn pogingen erg vermakelijk vond. Hij maakte met zijn telefoon wat foto’s, een filmpje, en we lachten. Pas toen hij naar zijn schoenen wees, en naar de slechte staat waarin deze verkeerden (ik geef die schoenen nog een paar rondjes zoals we hebben gelopen en dan zijn de zolen er wel af), drong de realiteit van zijn alledaagse (financiële) bestaan ons trainingsuurtje binnen.
Paul.