Jamasi, 2 November 2008
Altijd een hectische dag, zo’n laatste dag van ons vertrek uit Ghana. Leerlingen, personeel van de school, werkers waarmee je intensief hebt gewerkt, een afgevaardigde van de burgemeester, enz., enz. komen nog even langs om afscheid van ons te nemen. Zo ook de voorzitter van de oudervereniging. De man heeft een textielbedrijf in Kumasi en komt speciaal voor ons in een gammel busje 65 km rijden om afscheid van ons te nemen. We zijn uiteraard erg blij met zijn komst en ontvangen hem in het door ons gerenoveerde headmaster’s- /guesthouse. Hij is diep onder de indruk van het resultaat, bewondert de mooie kleuren op de wanden, de gebatikte gordijnen en bedsprei, de geschuurde terrazovloer, de betegelde wc/douche, het aanrechtblad in de keuken het buitenplaatsje, de waranda en de grote eet/zitkamer. In elke kamer worden onze handen weer enthousiast geschud en looft hij onze inspanningen voor de school. We lopen verder richting kleuterschool. Op dat moment spelen leerlingen op de nieuwe speeltoestellen, hinkelen op de op het beton geschilderde hinkelspellen op het nieuwe kleuterspeelplein en/of springen er op met de nieuwe springtouwtjes. Het ceremonieel van handen schudden begint opnieuw. Kinderen gebaren ons hoe blij ze zijn en we vervolgen onze weg richting basketbalveld. Ook in deze omgeving hebben we een aantal speeltoestellen geplaatst voor de grotere kinderen. De attributen in het metalen klimhuis (monkey house) en de bandenschommels moeten nog opgehangen worden. Er worden nog een duikelrekje, een houten klimhuis voor jonge kinderen en een houten stellage voor ringen, rekstokken en touwen gemaakt. Op het basketbalveld wordt druk gebasketbald. Op de valreep hebben we op voorstel van de sportleraar nog 2 uitneembare volleybalpalen op het basketbalveld laten plaatsen. In één klap is nu een volleybalveld en basketbalveld gerealiseerd. Naast het dagelijks gebruik door de oudere leerlingen kunnen er nu ook wedstrijden tegen andere scholen gespeeld worden. En die komen graag, want zo’n mooi speelveld hebben andere scholen niet. Het resultaat wordt uitvoerig bekeken en hij onderstreept wederom het belang van spel voor de leerlingen; onze armen worden moe van het handenschudden.
Het verhaal van de hengel
En dan gaan we op weg naar ons laatste project “de poultry farm” zoals ze ons kippenhok noemen. Er is hard gewerkt om het kippenhok voor ons vertrek naar Nederland klaar te hebben. Het resultaat mag gezien worden. Het hok is veel groter geworden dan oorspronkelijk was begroot. Na overleg met de andere SOKPO leden hebben we de begroting aangepast. De afmetingen zijn nu 7 bij 12 meter en dat geeft genoeg ruimte om 150 kippen te houden. Bovendien is in de toekomst uitbreiding mogelijk. Over 2 weken komt de eerste lichting 150 één-weeks kuikens. Een klein gedeelte van het hok wordt afgeschermd voor de zakken voer en het sorteren van de eieren voor de verkoop. De voorzitter van de oudervereniging juicht het idee om de school meer selfsupporting te laten worden toe. Hij zegt met tranen in z’n ogen: “We need your help so that we can help ourselves. Thank you and the other people from SOKPO so much”. Zijn dochter heeft net haar beroepsopleiding voor naaister afgerond. De man weet als geen ander hoe belangrijk het is voor dove leerlingen om een goede beroepsopleiding te krijgen. Osei Kwame, een leraar en tevens projectleider van de poultry farm voegt daar aan toe. “It’s better to teach a child to fish for himself, than to fish for the child”. Naast scholing moet je dus ook een hengel aanreiken. SOKPO heeft de middelen om dit hok te bouwen gebracht en geld beschikbaar gesteld voor de kuikens en voer. De werkers van de school hebben het gebouwd en na onze geldinjectie moet de school zich zelf redden. Kippen verzorgen, eieren rapen, verkopen en dan weer een nieuwe batterij kippen opstarten. Kortom: wij hebben een minikrediet verstrekt en nu moeten ze de eigen broek ophouden. Op de kopse kant van het hok prijkt de naam “JETTA’S HOK”. Het hok draagt de naam van onze voorzitter Mariet Spoelstra,oftewel Jetta. Na de alarmerende berichten over de dure voedselprijzen in Ghana kwam zij deze zomer met het idee een kippenhok te bouwen. En het paste tevens in onze visie om de school meer selfsupporting te laten worden. Het resultaat mag er zijn. Na vijfenhalve week grotendeels doorgebracht te hebben op de school kunnen we met een goed gevoel op ons verblijf aldaar terugkijken. Met de benen in Nederland en ons hoofd nog in Ghana gaan we weer vooruitkijken. Binnenkort hoort U over onze nieuwe plannen en daarbij worden we hopelijk niet genekt door de kredietcrisis alhier.
Groet,
Anneke en Gerard Schnieders