Jamasi, 17 Oktober 2008
Vorige week reden we om 5 uur ’s morgens van Jamasi naar Accra om Arjan van het vliegveld te halen. Rijdend langs de vele kleine dorpjes leek het soms alsof de tijd was blijven stilstaan. Horden kinderen, mannen en vrouwen, al of niet hollend gingen met lege emmers richting de dorpspomp. Van de andere kant keerde eenzelfde lange rij met volle emmers op de hoofden terug naar hun schamele onderkomens. Bij de dorpspomp was het een drukte van belang. Iedereeen wachtte zijn beurt af. Af en toe zag je iemand al druk in zijn mobieltje praten; emmer op het hoofd en druk gesticulerend alsof iedereen doof was. Doorrijdend zag je in de verte kleine vuurtjes branden. Men begint de dag het liefst met pap. Meestal waren het de vrouwen die met grote lepels in de pap roerden; de kleintjes achter op de rug. Andere kinderen kropen of speelden in de nabijheid van het huis. Sommigen sliepen nog op een houten bank of op de grond. Een fascinerend gezicht om’s morgens zo vroeg al langs de weg te rijden. Je krijgt zo wel een kijk op het Ghanese leven van alledag.
De contrasten in Ghana zijn aan de andere kant soms erg groot. Op dit moment kan ik in het computerlokaal van de school op een laptop -met internetkaart voorzien van een simkaart- direct mijn mails bekijken en versturen. Ook telebankieren doe ik vanuit het computerlokaal. In het computerlokaal is het sommige avonden een drukte van belang. Ook de dove leerlingen hebben de computer ontdekt en spelen graag computerspelletjes. Soms wordt je gek van alle geluiden. Ze zijn wel doof, maar dat wil niet zeggen dat de geluidsbronnen uit staan. Integendeel, soms vergaat je horen en zien en zij hebben er geen last van.
Groet,
Anneke en Gerard Schnieders